Avonturen bij het achtste wereldwonder

Aangezien we niet meer gaan reizen in Bolivia, hebben we met Pasen (Semana Santa) een tripje naar het zuiden van Bolivia gemaakt, naar Uyuni. Omdat we maar een paar dagen de tijd hadden (Niels had maandag en dinsdag zijn twee laatste werkdagen), besloten we om met een reisorganisatie te gaan.

WACHTEN
Donderdagavond vertrokken we met een bus richting Uyuni. In de bus kwamen we erachter dat we de enige Europeanen waren. Er waren nog twee Guatemalteken en de rest Bolivianen. Na één uur gereden te hebben, hield de bus het voor gezien. Dus werd het wachten geblazen op een nieuwe bus, die drie uur later kwam. Helaas had deze bus geen verwarming, dus het werd slapen met koude voetklompjes.

De volgende ochtend stonden de jeeps klaar die ons de komende dagen zouden vervoeren. Maar het waren er maar zeven in plaats van acht! Opnieuw een paar uurtjes wachten tot de achste jeep op kwam dagen. Helaas verkeerden de jeeps niet allemaal in goede staat en moesten we algauw weer wachten omdat één jeep een lekke band had. Je kan al raden dat met alle vertragingen we niet op tijd waren om ons hotel te halen. Gelukkig hadden we een dorpje gevonden waar we ook konden overnachten. Alleen onze reisgenoten, de Bolivianen, hadden geen vertrouwen meer in de reis en in de gids. Dus dat werd bekvechten, waar wij ons maar niet in gemengd hebben. Avondeten werd pas om 12 uur geserveerd, toen wij al een uurtje lagen te slapen na de vermoeiende reis.

GEISER, WARMWATERBRON EN ROOD MEER
De volgende dag werd ons wachten gelukkig beloond. We kwamen aan bij de zogenoemde geisers, waar zwavel omhoog borrelde en omhoog spoot uit de grond. Spectaculair! Daarna was het genieten geblazen in een warmwaterbron (op 5.000m hoogte), heerlijk! Wel bizar dat het warme water 100 meter verderop veranderde in ijs, gezien de lage temperatuur.

Na een ontbijtje en weer heel wat kilometers (inclusief een nieuwe lekke band van één van de jeeps) kwamen we aan bij een rood meer. De rode kleur wordt veroorzaakt door algen en maakt leven voor vissen onmogelijk, behalve voor flamingos. Na de lunch (met te weinig stoelen voor iedereen) zijn we doorgereden naar bijzondere rotsformaties.

AANDRIJFAS
We reden weer verder tot de jeep voor ons – die al twee lekke banden had gehad – zijn aandrijfas verloor (!). Dat werd weer wachten – voor ons gelukkig in een hotel verderop, maar een groepje Boliviaanse jonge meiden moesten in de koude avond buiten bij hun jeep wachten. Een paar uur later waren de meiden opgehaald, was de jeep achtergelaten en moesten de meiden verdeeld worden over de andere jeeps. Omdat de andere Bolivianen niet zo gastvrij waren, kregen wij er twee bij. Op zich niet erg om met z’n vieren op een bankje van drie te zitten, echter voor zes uur rijden toch niet zo comfortabel! De chauffeur gaf wel drie keer aan dat we nog twee uur moesten rijden – gelukkig bleef hij wakker door op coca-bladeren te kauwen. Uiteindelijk kwamen we om drie uur ’s nachts aan – alweer ons avondeten gemist. Wel gaaf om in een hotel van zout te logeren!

ZOUTVLAKTE
De laatste dag had de organisatie een extra bus geregeld om naar de zoutvlaktes te gaan. De jeeps die tegen zout water konden, gingen ook mee. Doordat de zoutvlaktes behoorlijk onder water stonden, moest er een aantal mensen uit de bus om later opgehaald te worden door de jeeps. Dit was echter geen probleem, want de zoutvlakte is erg fotogeniek. Deze immense zoutvlakte (10.000 km2) was oorspronkelijk een oceaan. Doordat er bergen/vulkanen rondom ontstonden, is het water weggevloeid en is het zout overgebleven.

De jeeps kwamen terug en haalden ons op. We reden alweer een tijdje totdat de chauffeurs zeiden dat er zes mensen achter gebleven waren. Oeps, niet goed geteld! Oplossing: een aantal mensen moesten op het dak, zodat iedereen meekon. Een uur later kwamen we in het midden van de zoutvlakte aan bij een eiland. Dit eiland was dichtbezaaid met enorme cactussen. Wederom: spectaculaire uitzichten! Is dit het achtste wereldwonder soms?

Na een goede lunch gingen we weer naar het vaste land om aan de terugweg naar La Paz te beginnen. Na een aantal uur gereden te hebben, stond de bus een tijdje stil (verrassend!). Gelukkig kon de chauffeur de bus maken en kwamen we uiteindelijk de volgende morgen in La Paz aan. Wat een avontuur was het, maar gelukkig maakte de spectaculaire natuur alles goed!

AFSCHEIDSFEESTJE
Niels had afgelopen maandag zijn laatste Engelse les en dinsdag zijn laatse middag met de kinderen uit het tehuis. En woensdag was ons afscheidsetentje in ons appartement. Klaartje heeft spek-kaas-pannenkoeken gemaakt – de vrouwen wilden allemaal het recept – en Niels heeft de drankjes verzorgd. Jammer om van iedereen afscheid te moeten nemen, maar we hebben ook wel erg veel zin in ons volgende avontuur!

We gaan de komende drie weken naar Peru – waar we de jungle ingaan en de Machu Pichu gaan beklimmen – en de drie weken erop naar Colombia.

Wordt vervolgd!

PS Voor de laatste verhalen over Kiva van Klaartje zie haar blog: http://claravisser.wordpress.com